Xa nos primeiros tempos da democracia, empregáronse as comisións sobre o urbanismo para financiar aos partidos políticos. Por aquela época os militantes aínda tiñan ideais, crían na utopía e desexaban cambiar unha sociedade que saía do túnel da ditadura.
Pero a corrupción chegou tamén aos partidos.Os partidos xa non se nutriron de xente que loitou pola democracia e as liberdades. Se fixo unha entrada masiva de oportunistas e "cambia chaquetas" sen ideal algún, que vían na política unha forma de medrar e situarse.
Entón as comisións pasan xa ao bagaxe do persoal. Enriquecemento fácil. Se inventa o "Pelotazo". O mesmísimo ministro Solchaga o fomenta.
Agora o "Pelotazo" está xa legalmente? recoñecido como unha operación económica que produce unha gran ganancia fácil e rápida, unha operación puramente especulativa. Grazas a moitos granuxas, concelleiros, asesores xurídicos de urbanismo e empresarios traficantes de chan. A nobre disciplina da planificación do desenvolvemento das cidades foise convertindo en materia baixo sospeita e campo de cultivo municipal de todo tipo de bellaquerías e vilezas, precisamente por recalcificar os terreos como urbanizabeis.
Ata a Real Academia Española non tivo máis remedio que incluír unha nova acepción,a cuarta, á palabra "Pelotazo". Fíxoo no seu avance da vixésima terceira edición.
Ademais, está ben visto e admirado por parte da "papanatería".
Do mesmo xeito que se admira tamén aos que van contar "cousas" nos programas lixo e do tomateo da TV. Son os "famosos" de agora, os "listos", os do "pelotazo", "gansters" e "traficantes".
Son os exemplos e modelos a seguir..... Quo vadis?, masa de espectadores papanatos.
Os partidos que non cheiran poder son os que denuncian os casos. Os que o teñen, aspiran ou son alternativa, ... calan.
Existe como un pacto de honor: "Hoxe por ti, e mañá por min".
Os escándalos de urbanismo que estamos coñecendo neste tempo son a consecuencia da magnitude e extensión dos poderes públicos de que gozan os electos locais, de o financiamento dos partidos políticos e dun clima xeneralizado no que o diñeiro, o poder e a notoriedade campan ás súas anchas, sen límites e sen controis, polo que se ve, eficaces.
Quen elimina a tentación refolle o pecado, ¿non sería pois bo, retomar o asunto e establecer por consenso unhas normas de conduta dos cargos públicos, unha vixiada transparencia das súas contas bancarias, unha especial atención aos sospeitosos enriquecementos súbitos, e todos os mecanismos existentes e de comprobada eficacia para loitar contra a corrupción?
E se metemos no mesmo saco de bos propósitos a sempre aprazada reforma do financiamento dos partidos políticos para que nunca se vexan obrigados a botar man de mecanismos espurios para subsistir, creo que nos quedaría a faena redonda.
Sempre pensamos que na dereita cabía de todo. Só lles une intereses, carecen de ideais para traballar por unha sociedade máis xusta.
Pero a traxedia alcanza aos progresistas, ás chamadas esquerdas que en teoría debesen ser as decentes e cremos que o son ata que tocan poder.
A historia recente confírmao, ¡miúdos pelotazos!, ... e todos a tapar, encubrir, que non se saiba,
..... É a corrupción con tapadeira.
Cando aquí o que debese é lucir a transparencia. Ao menor indicio expulsión, limpeza, ...., porque se non, nos contaminamos.
Xa sabemos o das mazás podrecidas.
Non queremos ser catastrofistas, pero isto é o máis doloroso. Que alcance a corrupción aos que confiamos para transformar e facer unha sociedade máis xusta e equilibrada.
