Ninguén dimite, ninguén é cesado, todos encóbrense, todos tápanse a boca, todos calan, ninguén fala. Ninguén paga polo delito, ninguén sae prexudicado. A prensa ten uns días con algo de carnaza e nun par de semanas ou meses todo esquécese e a por outro asunto.
É un mal endémico, e ademais vese normal que a xente roube, que se cobren comisións por facer o seu traballo.
Os partidos implicados non sofren desgaste algún. Os votantes considérano xa normal e consustancial coa política.
Pero mentres non se castigue nas urnas a estes chourizos non vai cambiar nada.
Se temos en conta que máis do 70% da poboación votante española é parva, segundo os últimos datos do CIS, xusto a suma dos votantes dos partidos que sistematicamente lles rouban, corrómpense, enriquécense á súa costa e pasan absolutamente deles, calquera mínima oscilación nas porcentaxes de votos, poden mover a un Goberno ou a outro.
Á xente impórtalle un ovo que lles rouben, que non teñan apenas para comer, que non teñan traballo e que se o teñen os seus salarios sempre baixen ao mesmo ritmo que soben os prezos e que ademais os traten como escravos.
Para todos eles a solución é fácil: sigan votando aos ladróns habituais, sigan vendo a televisión 12 horas cada día e moito fútbol.
A maioría dos políticos conciben a función pública como un medio fácil para o enriquecemento rápido. Pola súa banda, as institucións municipais están sendo xestionadas por persoas que serían incapaces de gañarse a vida cos seus propios medios.
España é un país moi permisivo coa corrupción, xa que a nosa cultura fainos admirar aos máis pillos e aos que defraudan mellor.En España un pícaro é un espabilado, un listo, alguén ao que en certo xeito perdóaselle por que fixísemos o mesmo de estar no seu lugar. Un corrupto pode asistir a un estudio de televisión e manter a cara alta.
Elíxense para cargos a persoas imputadas e condenadas, igual que os resonantes triunfos de Gil e Gil en Marbella.
Tolérase e admírase aos corruptos, e así nos loce o pelo.
Cada un dos cidadáns é un corrupto en potencia.Fai poucos anos aos nenos dá Costa da Morte preguntábaselles que querían ser de maiores e contestaban, a maioría, que querían ser contrabandistas. Algún había que futbolista.
Hoxe seguramente contestasen, os de todos os lugares que desexan ser políticos corruptos ou defraudadores e personaxes do tomateo televisivo.
Está claro tamén futbolistas e directivos dos Clubs.
Corruptos hainos de todas as cores e partidos políticos. Sinxelamente é un mal endémico instalado na caste política deste país.
Aínda que afastados no tempo, podemos recordar os casos: Matesa, Filesa, Gal, Naseiro, Fabra, .......
A trama Gürtel foi o último escándalo político-financeiro da curta historia da democracia española.
Na nosa memoria quedan outros casos económicos, aos que os políticos tampouco souberon pór freo: caso Ibercorp, Gescartera ou Rumasa e aínda outros que están pendentes de resolver, como o escándalo filatélico de Fórum e Afinsa.
E xa a nivel mundial está a crise actual provocada polas entidades bancarias particularmente e o "ladrillazo" no noso país.
Os casos actuais seguen sendo abundantes.
A triste enumeración engorda varios palmos por semana: Gürtel, Pozuelo, El Ejido, o Palau da Música, Mercasevilla, os varios asuntos baleares do PP, aos que se uniu agora o caso Munar, socia duns antes e doutros agora.
En fin, unha lista interminable á que se poderían engadir máis nomes e xeografías: Alhaurín, Boadilla, Estepona?
Pero podemos ir aproximandonos a cada vez mais cerca, ata case chegar a
queimarnos pola proximidade:Caso do monte Gaiás, nepotismos e enchufismos de Baltar en Ourense, Quintana no Consorcio Galego e Benestar, Caballero enchufando fillos de concelleiros e cargos do PSOE en Vigo, Emafesa en Ferrol e as abundantes mocións locais con transfugas para obter privilexios e Deputacións.
Tamén a estes pódense engadir outras pequenas corruptelas, como son as innecesarias celebracións de plenos extraordinarios e comisións informativas, soamente para cobrar as asistencias. Chegando ao caso de asitir soamente para asinar a presenza e logo abandonar a reunión con calquera escusa.
É innato. Non hai un político que estea libre de pecado. Sinxelamente non concibimos a figura dun político sen que estea untado ou defenda por activa ou pasiva a algún chourizo. Porque aínda que non todos son corruptos, tampouco denuncian a aqueles que si o son.
Non se debese, nas circunstacias actuais votar a ningún dos partidos corruptos ata que se rexeneren, ou obrigalos a disolverse, por moita soleira que teñan algúns e comezar con outras formacións de xente limpa e inmaculada ..... ata que se corrompan tamén e logo empezar un novo ciclo.
Nos políticos, que ninguén obriga a selos, debesen rexer os principios de: Imparcialidade,Integridade, Obxectividade, Responsabilidade, Trensparencia, Honestidade e Liderado, segundo
Transparency International.
Ninguén ten porque perpetuarse indefinidamente e aos cargos públicos chégalles ben con oito anos de mandato e servizo á comunidade e logo ..... a outra cousa bolboreta.
A permanencia, por moi bos que sexan, lles avoca a enmarañarse e caer na debilidade das redes gansteriles que lles tentan e failles sucumbir debilmente aos seus ofrecementos e oportunidades.
Un matrimonio ferrolán devolve un sobre con diñeiro achado na rúa.
